Ποπολάρος

Ο Ποπολάρος ...ερωτευμένος

Παλιές εποχές - Ποπολάροι και ...Αριστοκρατία

Ποπολάρος σημαίνει "άνθρωπος του λαού" από την ιταλική λέξη popolo που θα πει λαός. Χρησιμοποιόταν παλιά η λέξη, για να υποδηλώσει με έμφαση πως κάποιος ήταν "παρακατιανός" όχι από την τάξη των "προυχόντων" και "εχόντων" ήτοι πλούσιοι κτηματίες, ιδιοκτήτες γης και οικημάτων - και ως προς τη Ζάκυνθο, την τάξη των αριστοκρατών (πριν ξεπέσει...) ✍ βλέπε Κωνσταντίνος Θεοτόκης "οι Σκλάβοι στα δεσμά τους" εδώ.

Στα μυθιστορήματα του Γρηγορίου Ξενόπουλου υπάρχει - πως θα μπορούσε αλλιώς; ο χαρακτήρας του Ποπολάρου. Πρόσωπο της Ζακύνθου όπου ο συγγραφεύς διέμενε τότε, και αποτύπωσε στο χαρτί μια αληθινή ιστορία που συνέβη εκείνα τα χρόνια. Ονομάζεται "Ο Ποπολάρος" και ένα απόσπασμα είναι το παρακάτω:

Ξενόπουλος Γρ. - Εκδόσεις Μπίρης Αθήνα, 1962 >>περισσότερα

Το "δράμα" της ζωής του Μαρινέρη αντί να καταπραϋνει τον ανεψιό του, απεναντίας τον εξερέθισε.΄Ενα μίσος παλιό μα ξανανιωμένο, αιστάνθηκε να ξυπνά μέσα του και να θεριεύει - μίσος εναντίον όλου εκείνου του "σιναφιού", που είχε κάμει τόσο δυστυχισμένο τον καλό του θείο, τον άγιο εκείνον άνθρωπο, με τη Ζαμπέλλα, - κι αυτόν τον ίδιο, με την Έλδα...
Από τη στιγμή εκείνη ο νέος ποπολάρος δεν θάξερε να πει αν την αγαπούσε την ξανθή κοντεσσίνα ή αν τη μισούσε μ' όλη του δύναμη.

–Ώστε, έτσι! είπε στο γιατρό αφού πέρασαν λίγες στιγμές με σιωπή- αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν εμάς σαν σκυλιά.
–Και κάτι χειρότερο!... αποκρίθηκε ο Μαρινέρης, νομίζοντας πως με την υπερβολή θα τον απόπαιρνε.
– Πρέπει να το δεχτείς και να πεις: Τι να κάνουμε; Είμασστε οι αδυνατότεροι. Έτσι είναι πλασμένος, Ζέππο μου, ο κόσμος.
–Άσχημος κόσμος!... ανήθικος!... σατανικά πλασμένος! εφώναξε ο νέος, παρωδώντας το στίχο του Σολωμού.
–Μα εγώ δε θα το δεχτώ ποτέ! Σεις μπορέσατε να το υποφέρετε, και σας θαυμάζω. Μα εγώ είμαι αλλιώτικος... Ποπολάρος. Δε θα πεθάνω, αν δεν τους δείξω πως είμαστε τόσο άνθρωποι, όσο τουλάχιστο κι αυτοί.
–Χμ! Αυτό μυρίζει λίγο επανάσταση...
–Ναι, θα βγω επαναστάτης! Αντάρτης... κοινωνικός!
–Χμ! χμ! μη θέλεις μάτια μου, να κάμεις κανένα καινούργιο "ρεμπελιό των ποπολάρων";

–Μπορεί κι' αυτό. Μ' αν δεν κάνω εκείνη την Έλδα να με βλέπει μπροστά της και να κάνει το σταυρό της, όπως να έβλεπε το διάολο, να με κρεμάσουν από τον Τηλέγραφο του Κάστρου!

Ζακυνθινές Καντάδες - Ποια να 'ναι εκείνη

Βασισμένη καντάδα στο ποίημα "Η Αγνώριστη"

Ποιά είναι τούτη που κατεβαίνει Ασπροεντυμένη Απ' το βουνό;
Τώρα 'που τούτη Η κόρη φαίνεται το χόρτο γένεται άνθι απαλό
Κ' ευθύς ανοίγει τα ωραία του κάλλη και το κεφάλι συχνοκουνεί
Κ' ερωτεμένο, να μη το αφήση να το πατήση παρακαλεί

Κόκκινα κι όμορφα έχει τα χείλα ωσάν τα φύλλα της ροδαριάς
Όταν χαράζει και η αυγούλα λεπτή βροχούλα στέρνει δροσιάς.
και των μαλλιώνε της τ' ωραίο πλήθος πάνου 'ς το στήθος λάμπει ξανθό
έχουν τα μάτια της οπού γελούνε Το χρώμα που 'ναι 'Σ τον ουρανό

Ποιά είναι τούτη Που κατεβαίνει Ασπροεντυμένη
Απ' το βουνό;

Διονύσιος Σολωμός 1821 —A΄✍ εδώ