Η Συγγρού του Θεοτοκά

Ταυτοπροσωπία

Στροφή για Λεωφόρο Συγγρού 1960 περίπου

Γιώργος Θεοτοκάς - Η γενιά του '30

Νικηφόρος Νοταράς - Γιώργος Θεοτοκάς. Είναι το ίδιο πρόσωπο ως ο συγγραφεύς του μυθιστορήματος "Αργώ".

Λεωφόρος Συγγρού

Η ολόισια μεταλλική λωρίδα του ασφάλτου, από την ξεσκέπαστη πόρτα που σχηματίζουν οι δυο απομονωμένες κολόνες του Διός ως το γαλάζιο ατλάζι του Αιγαίου. Ολόγυρα το ανώμαλο έδαφος της Αττικής, σα στεγνό τσιμέντο. Τα τετράγωνα σπίτια, ανάκατα, βγαλμένα θαρρείς μέσα από τη γη, σαν κομμάτια λαξεμένου βράχου, ζωγραφισμένα με ρεκλάμες πελώριες και αισχρές: κηλεπίδεσμοι, καθάρσια, δημοκοπικοί τίτλοι εφημερίδων... Μες στον ουρανό η Ακρόπολη ταξιδεύει ασάλευτη.

🚘Το μελτέμι πλάκωσε ξαφνικά από τα ανοιχτά του Σαρωνικού, έσπασε σε χίλια σημεία την επιφάνεια του γιαλού, βόισε μες στα φυλλώματα της δεντροστοιχίας, ανεβαίνοντας φουριόζικα προς το Ζάππειο και την Αθήνα. Το αυτοκίνητο στράφηκε απότομα προς τα αριστερά και ρίχτηκε στη λεωφόρο του Παλαιού Φαλήρου. Τα κύματα έσκασαν στην ακρογιαλιά, πολύ κοντινά, βαθύχρωμα, μυρωδάτα από αρμύρα και φύκια. Ο Νικηφόρος Νοταράς ακούμπησε πίσω το κεφάλι, παραδομένος στην ταχύτητα του αμαξιού. —Πού πρόκειται να πάμε; ρώτησε άκεφα. —Οπουδήποτε, αποκρίθηκε η Όλγα Σκινά χωρίς να τον κοιτάζει. 

Κοίταζε τη θάλασσα, αλλά δεν έβλεπε τίποτα. «Που πάω;» ρωτούσε μέσα του ο Νικηφόρος. «Πουθενά!» Η λέξη αντηχούσε άγρια στην ψυχή του, δίνοντας του το αίσθημα ενός τρομερού κενού μέσα του και γύρω του και παντού. «Πουθενά!» Μα τι γρήγορα που κυλά ο καιρός, με την ταχύτητα, θαρρείς, αυτής της δαιμονισμένης μηχανής στην ακτή του Φαλήρου. (Οι μπιραρίες είτανε σημαιοστολισμένες για κάποια ναυτική εορτή, κ’ οι γαλανόλευκες κυμάτιζαν χαρούμενες απάνω στο φόντο της θάλασσας και του ουρανού. Σα να αναδίνανε, ακόμα κ' οι σημαίες, δροσιά και αρμύρα. Μια φανφάρα βρόντησε, κάπου εκεί τριγύρω, ένα γουστόζικο μαρς οπερέττας. Λαός, φωνές, γέλοια γυναικών, τρεξίματα παιδιών και σκυλιών...) Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, τι γρήγορα! Και πόσο όμοια, μονότονα, άχρωμα! 

Άλλοτε κάθε χρόνος που περνούσε είχε το χρώμα του, την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του, το ιδιαίτερο νόημα του. Σχημάτιζε μες στο παρελθόν μια εικόνα εντελώς ξεχωριστή από τις άλλες, πρωτότυπη και αυτάρεσκη. Κάθε χρόνος και, μες σε κάθε χρόνο, κάθε εποχή. Τώρα ο καιρός δεν είχε πια χρώματα, δεν άφηνε στη μνήμη μεγάλες, ζωηρές και πλούσιες τοιχογραφίες. Είτανε διάφανος και ανούσιος. Κυλούσε ορμητικά κ' είτανε σα να μην κυλούσε. Πάντα ίδιος και άδειος. Ό,τι πέρσι και φέτος. Τα ίδια και του χρόνου. «Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει». Μα τι συνέβηκε και άλλαζε ο χρωματιμός του καιρού;

Από potheg.gr 👉

Γιώργος Θεοτοκάς (1905-1966 /61) - 50 χρόνια μακριά μας

ΑΡΓΩ

Γιώργος Θεοτοκάς Αργώ 1933

Α΄ έκδοση 1933 - Τόμοι 2 Α΄ Τόμος σελ. 315 - Το πρώτο μέρος της "Αργώς" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1933. Το έργο ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα σε δύο τόμους. Στην εισαγωγή του πρώτου τόμου σημείωνε ο Γιώργος Θεοτοκάς:

"Σαν άρχισα αυτό το βιβλίο, η μοναδική μου πρόθεση ήταν να ζωντανέψω μερικά ανθρώπινα πλάσματα που τριγυρνούσανε στη φαντασία μου και βασάνιζαν τις ώρες της σχόλης μου. Κατόπι, σαν προχώρησε η δουλειά, μου ήρθε η όρεξη να δώσω με αυτήν την ευκαιρία, μια γενική κάπως έκθεση της ελληνικής ζωής και των προβλημάτων της εποχής μας. Έτσι η "Αργώ" πήρε διαστάσεις που δεν τις περίμενα".

Το βιβλίο είναι μια τοιχογραφία της Ελλάδας του μεσοπολέμου, έτσι όπως συνταρασσόταν από ποικίλες ιδεολογίες, από τις συνέπειες της μικρασιατικής καταστροφής και από τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά κινήματα. Το πλήθος των ηρώων κινείται γύρω από τον ίδιο πόλο: τις τάσεις μιας γενιάς αισιόδοξης και δημιουργικής, που οι συνεχείς εθνικές καταστροφές την οδήγησαν σε βαθιά απογοήτευση.

Από biblionet.gr 👉